İnsanlar öldüler, hep öldüler, bir gün öldüler.
Gecenin çekmecesinde unutuldular sonra bir inci kolye gibi dağılmış boncukları.
Belki bir gün balkona çıkar blokflütle çocuk şarkıları çalarım.
Sizler, bizler, ne bileyim herkesler...
İnsanlara uyanmalarını kim söylüyor kim sabah oldu diyor onlara?

Bana artık büyü diyorlar.
Bütün renkleri mezun etmişler hayatlarından
Karanlığa emekli öğretmenler gibi sanki insanlar.
Gözüme bir gökkuşağı bağlasalar bir gece kalkıp bütün ışıkları yakacağım.